Army of Two serisinin üçüncü oyunu olan Army of Two: The Devil’s Cartel’de serinin diğer iki oyunundan farklı olarak yönettiğimiz karakterlerde değişikliğe gidildiğini görüyoruz. İlk iki oyunda yönettiğimiz karakterler Rios ve Salem The Devil’s Cartel’de yardımcı karakter olarak karşımıza çıkıyor.

Alpha ve Bravo adıyla anılan iki karakter serinin bu oyununda ekibe yeni katılan çaylaklar olarak yerini alıyor. Oyun, baş karakterler Alpha ve Bravo’nun Meksikadaki uyuşturucu kartelinin rehin aldığı politikacıyı kurtarmak üzere Rios ve Salem‘e katılmalarını konu alıyor.

Gördüğünüz üzere oyunun senaryosu akşam saatlerinde bazı televizyon kanallarında çıkan sadece vurdulu-kırdılı odaklı aksiyon filmlerini aratmıyor. Oynayışın da bundan farklı olduğunu söyleyemeyeceğim. Karakterlerin chapterlar arasındaki konuşmalarında veya çatışmaların orta yerinde esprili konuşmaları dahi bu sıradan aksiyonun üstüne geçememiş.

Mekanlarda oyunun Meksika’da geçmesinden olsa gerek, yapımcıların tek renk kullanmak zorunda bırakılmış izlenimi var. Mekan farklılıklarına diyecek lafım yok, kenar mahallelerden lüks otellere ve bu mekanlar arasındaki yollarda ölümüne mermi yağdırdığınız bir dünyadasınız. Ve bu dünyayı attığınız mermilerle ve bombalarla yerle bir edebiliyorsunuz. Ama nedense etrafta sadece görevi sizi öldürmek olan insanlar var. Ve bu insanlar, yani düşmanlarımız nasıl bir yapay zekaya sahipseler bazen çok komik durumların oluşmasına neden olabiliyorlar. Şunu da açıklamak isterim ki: Oyunu bitirdikten sonra bu yazıyı yazmak için birkaç inceleme yazısını okurken bu ayrıntı dikkatimi çekti. Yaklaşık 8-10 saatte oyunu kardeşimle bitirdik ama nedense hiç ‘Bu sivil halk nerede?’ diye soran olmadı. Bu durum da sanıyorum ki yapımcıların aksiyon odaklı bir TPS oyunu geliştirdiklerini kanıtlar nitelikte.

Army of Two: The Devil’s Cartel, grafik açısından benim gözümde sınıfta kalan bir yapım. Her ne kadar Bulletstorm tarzı grafiklere sahip olsa da küçük kaplama sorunlarından dolayı insan oyuna kendini veremiyor. Hani belki bu saf aksiyon içinde bu tip sorunlar göz ardı edilebilir ancak bu da oyunun puanının düşmesine sebep olan etkenlerin başında geliyor.

Oyundaki karakterlerimizin birbirini kardeş gibi görmesi ve diyaloglarda da buna sıkça yer vermeleri oyunu almamdaki büyük etkenlerden biriydi. Sonuçta kardeşimle oynamak için aldığım bir oyundu. Kardeşimin oyunu seçmesindeki en büyük etkenlerden biri de karakterlerin maskeleri ve duruşlarıydı. Tabi FPS ve TPS türündeki oyunlara aşkı da es geçilemez bir neden. Oyuna başladığımızda karşımıza gelen maske, kıyafet ve silahlardaki özelleştirme seçenekleri aksiyonu bir üst seviyeye taşımamıza olanak sağladı. Öte yandan fazlasıyla etkili bir co-op deneyimi sunan oyunda bazı bölümlerde iş bölümü yapmak gerekiyor. Diğer karakter düşüp yaralandığında adrenalin basmak için diğer karakter yardımına koşuyor. Yüksek bir yerden geçmek gerektiğinde biri diğerine basamak oluyor. Oyunda yer alan Overkill Mode‘u karakterlerin ölümsüzlük gücüne ve patlayan mermilere sahip olmasını sağlıyor ve böylece sizi zorlayan bölümleri geçebiliyorsunuz.

Oyunun olumlu ve olumsuz yanları birbirini dengeler gibi gözükse de olumsuz yanları bir tık daha ağır basıyor. Eğer yanınızda oynayacağınız biri varsa eğlenceli bir yapım ama aynı zevki tek kişi oynarken vereceğini düşünmüyorum.

Paylaş