Close (2019)
Bir koruma ve terörle mücadele uzmanı olan Sam, Zoe adında genç ve zengin bir mirasçıyı koruması gereken bir işe giriyor. Sam, yeni görevini sıradan bir iş olarak görse de çok geçmeden Zoe saldırganların hedefi haline gelir.
Filmin çok tanıdık gelen bir senaryosu var. Bilindik adam koruma programı ve onu kaçırmaya çalışan insanlar… Bir de olmazsa olmazımız yozlaşmış polisler. Bunların dışındakiler senaristin profesyonelliğine ve yönetmenin yeteneğine kalmış şeyler. Ancak Close’da her ikisi için de pek can alıcı noktalar göremedim. Hadi kamera açıları, ortama uygun efektler, mekan tasarımları ve ışık şiddetleriyle filmin izlenebilirliği gayet iyi seviyede. Fakat senaryoda oldukça büyük gedikler yer alıyor. Bu da filmin keyfini kaçıran ana noktalardan biri.
Aslında senaryo kanadından düşününce senaryoyu yazanların izleyiciyi ters köşe yapmaya çalıştıklarını düşündüm. Çünkü gördüğüm bu iki sahnenin başka açıklaması olamaz ki filmin finali de bu iki sahneye bağlı olarak farklılaşıyor. Nedense sanki mükemmel bir şey ortaya çıkacakken eline yüzüne bulaştırmışlar gibi geldi. Pek de yadırgamamak lazım bence. Çünkü bakıldığı zaman Close filminin yapımcılarının geçmişinde sadece bir adet buna benzer bir film var. Bu türde ikinci filmlerinin Close olduğunu düşünürsek o kadar da kötü sayılmaz.
Neyse ki film sadece yönetmenin ve senaristin elinden çıkmıyor. Oyunculardan Noomi Rapace (Sam) ve Sophie Nélisse (Zoe) başarılı performanslarıyla filmin dengesini sağlamayı başarmışlar. Fakat Zoe’nin üvey annesi rolündeki Indira Varma’nın ne yapmaya çalıştığını anlamak pek mümkün değil. Arada kalmış bir karakterin rol çatışması içinde kapana kısılmış bir şekilde rolünü yapmaya çalışmış. Açıkçası performansını pek beğenmedim ama bir yandan da bu onun suçu değilmiş gibi duruyor.
Close, Netflix’te yayınlanan iyi vakit geçirmenizi sağlayan beklentinizi fazla üst seviyede tutmadan izleyebileceğiniz bir aksiyon filmi.